جمهوری بولیواری ونزوئلا با جمعیتی ۲۸.۲ میلیون نفری و مساحتی بالغ بر 916،445 کیلومتر مربع در سواحل شمالی آمریکلی جنوبی قرار گرفته و توسط تعداد زیادی از جزایر دریای کارائیب در بر گرفته شده است؛ این کشور از شرق با گویان، از جنوب با برزیل و از غرب با کلمبیا هم مرز است؛ بخش اعظم جمعیت این کشور در شهر‌های شمالی و نزدیک کاراکاس پایتخت ونزوئلا زندگی می‌کنند و زبان اسپانیایی در این کشور عمومیت دارد؛ از شهر‌های عمده این کشور می‌توان کاراکاس، والنسیا و ماراکای را نام برد.

صنعت نفت اصلی ترین محرک اقتصاد ونزوئلا بوده که یک سوم تولید ناخالص داخلی و ۸۰ درصد صادرات را تشکیل می‌دهد و نیمی از در آمد دولت وابسته به این صنعت است؛ ونزوئلا یکی از پنج کشور اصلی تولیدکننده نفت است که در سال 1960 سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) را تاسیس کرد؛ ذخایر عمده نفتی کشور در مجاورت دریاچه ماراکایبو در خلیج ونزوئلا نهفته‌اند. بیشتر مبادلات اقتصادی ونزوئلا با برزیل، مکزیک، کلمبیا و ایالات متحده آمریکا است.

با اعمال تحریم ها از سوی ایالات متحده، ونزوئلا را در سال 2019 به چهارمین تولیدکننده کوچک در میان 13 عضو اوپک تبدیل کرد و بعد از آن کشورهایی همچون جمهوری کنگو (برازاویل) ، جمهوری گابُن و گینه استوایی قرار دارند.

کاهش هزینه های سرمایه ای توسط شرکت دولتی نفت و گاز ونزوئلا «پترولئوس دی ونزوئلا (پی‌دی‌وی‌اس‌آ)» (Petróleos de Venezuela, S.A.( PdVSA)) همراه با افزایش تحریم های ایالات متحده، منجر به ادامه کاهش فعالیت های شرکای خارجی در بخش نفتی شده و ضرر در تولید نفت خام را به طور فزاینده ای افزایش داد.

درآمد ونزوئلا از صادرات نفت بطور قابل ملاحظه ای کاهش یافت به دلیل اینکه صادرات حامل های انرژی درآمدهای نقدی ایجاد نمی کردند؛ مابقی نفت خام صادرات به دلیل محدودیت در داخل کشور با زیان زیاد فروخته می شود یا به عنوان بازپرداخت وام به چین، روسیه و شرکت های اروپایی همچون Repsol و ENI واگذار می شود.

در ژانویه 2019، ایالات متحده تحریم‌های بیشتری را بر ونزوئلا اعمال کرد و تجارت در ونزوئلا را برای شرکت‌های خارجی سخت‌تر کرد. در ادامه تحریم های بیشتر ایالات متحده در فوریه 2020، می 2020 و ژوئن 2020 محدودیت های بیشتر و بیشتری را برای شرکت های خارجی ایجاد کرد.